Gidenlerin Sessizliği Şiiri - Seyrani Göl

Bir özlem daha sustu içimde,
zamanın tozuna gömüldü söylenmemiş sözler.
Ne arayan kaldı, ne soran;
yalnızca sessizlik kaldı ardımda.

Bir yaprak düşer, dal sabırla saklar acısını,
ama rüzgâr fânîyi alıp götürür;
kim bilir hangi köşede kalır hatırası?

Kervanlar geçti, sesler suskunlaştı,
her iz gömüldü kendi karanlığına.
Gözlerim yolları ezberlese de,
hiçbir yolcu aynı gölgeyi takip etmez artık.

Bir anı vardır taşın özünde,
sadece hakikati işitir, insan.
Ve gece çökerken sorar kalbim:
“Ben miyim yürüyen, yoksa gölgem mi Allah’a uzanan?”

Bir gün bütün yollar birleşir belki,
aynı kavşakta, aynı sessizlikte.
Ve rüzgâr son kez öperken taşları,
geriye yalnızca kalplerin yankısı
ve nefislerin fısıltısı kalır.
S.GÖL