Nil Eyüboğlu Şiirleri - Şair Nil Eyüboğlu

Yokluktan varlığa yürüyeceğimi
Ve bu varlığın yok olacağını bilemedim
Nefes almanın yaşamak olduğunu
Fakat nefes almanın yaşamaya yetmediğini bilemedim
Sırattan inceymiş gönül köprüsü
Yürürken kırılacağını

Şimdi söze nereden başlamalı inan bilmiyorum...
Seni anlatmanın en güzel yolu sanki seni satırlara işlemek.
Yüzünü gülüşünü yazdığım kadar bilecek herkes
Ne noksan anlatacağım seni şimdi...
Kimse sende gördüğümü göremeyecek...
Ve kimse güzelliğini bilemeyecek...

sen bakma rutbelilerin ihtişamına
onların sayılı yıldızı varsa omuzunda ;
senin milyonlarca yıldızın var kalbinin tam ortasında...
dizlerindeki yaralar yıldırmadı seni koşmaktan dimi;
yüreğindeki yaralara da aldırma
vazgeçme sevmekten

yalnız kaldıkları zaman ilk aradıkları sen oluyorsun değil mi?
işleri düştüğünde bir taneleri;
istedikleri zaman en kıymetlileri, menfaatleri bittiğinde hiçbir şeyleri...
bunların hepsi sen oluyorsun değil mi?
ne düşündüğünün, ne hissettiğinin hiçbir önemi yok değil mi?
kim seni nereye koymak, nasıl davranmak istiyorsa öyle davranıyor.

Derin bir nefes daha..
Yaz şimdi.
Yaz bakalım yazılıyor mu.
Hadi anlat.
Kelimelere sığdır bakalım hüznünü.
Ne kadarını alır sayfalar?

Ne gelmeni bekliyorum artık ne de gelmek istiyorum sana
paramparçayım Biliyor musun
İçim Sen dışım sen ama yine de Bilmesen
sürekli gülüyorum şimdilerde
karanlık sokaklardan Korkardım ya hani artık onlardan da korkmuyorum
kaybedecek hiçbir şey olmayınca daha cesur oluyormuş insan

Ne gelmeni bekliyorum artık
Ne de gelmek istiyorum sana,
Paramparçayım biliyormusun
İçim sen dışım sen ama yinede bilme sen
Sürekli gülüyorum

bir ezgiye kafa tutup yazdıklarım var benim
her sesiyle kavga edip sitemimi aşka dökmüşlüklerim
binparçaya bölünüp tekrar dirilmişliklerim var benim ...
bu benim ilk ölümüm değil
bu benim ilk kırılmışlığım
bu benim ilk parçalarımı savurmuşluğum değil

biz seninle her şeyin üstesinden gelebilirdik oysa;
sen başkaları için herkes olmayı tercih etmemiş olsaydın.
ben seni yere göğe sığdıramazken hiç olmayı nasılda kabullendin.
değmezmiş sana demeyi çok isterdim de
gittiğin yerde sevilmediğini bilmekte yetiyor.
sana değil de sevgimden yoksun kalbine acırım

Seni unutmanın keşke bir yolu olsaydı
hiç şüphe duymadan koşarak giderdim o yola desem inanma ...
bazen kalp koca bir bedene nasılda hükmediyor.
keşke sadece kalbim ile sevmemiş olsaydım seni
seni affetmek için o kadar çok bahane ürettim ki
artık bahanelerimde tükendi.