Gevezeyle Yolculuk

Otobüse bindim, yerime oturdum.
Hareket halindeyiz, ben okuyorum.
Bir durakta, yolcu bindi.
Halinden belli deli dolu biriydi.
Yanıma oturdu, herkes suskundu.
Adam ayağa kalkıp bakındı,
Etrafını dikkatlice kolladı.
“Hepinizin başı sağ olsun” dedi.
Fütursuzca tekrar yerine oturdu.
Kim ölmüştü?
Ne olmuştu ki?
Herkes şaşkınlık içindeydi.
Adam ayağa kalkarak;
“Yanlış anladınız beni,
Suskun halinize böyle demeli”
İnsanlar yine şaşkındı.
Burası yolculuk yeri idi.
Sohbet yeri olarak binilmezdi.
İnsan, mutlaka konuşmalımıydı?
Kimdi bu deli dolu?
Konuşurken durmazdı eli kolu.
“Sükut altındır” sözünü bilmez mi?
Belli ki konuşkan bir tipti.
Her lafa bir kılıf uyduruyordu.
Dereden, tepeden konuşup durdu.
Dinleyen pek yoktu.
Gayri ihtiyari dinleniyordu.
Herkes rahatsız olmuştu.
Şoför farkındaydı her şeyin.
Onun da dikkati dağılıyordu.
Ani bir fren ile irkildik,
Aracın içinde yaygaralar koptu.
Geveze konuşmakta bocaladı.
“Canımızı sokakta mı bulduk,
Ne bu fren ne güzel gidiyorduk? ”
Şoförün kaşları çatılmıştı.
Kalkıp adamın üzerine yürüdü.
Kolundan tutup bir kenara çekti.
“Bu yolculuk bitene kadar konuşma,
Şayet konuşacak olursan, atarım.
Bak senin yüzünden kaza yapacaktım...”
Adam sus pus oldu birden bire.
Şoför yerine oturdu, devam etti.
Herkes rahatlamıştı,
Mutlu ifadeler yüze hakim oldu.
Kimisi içinden şoförü kutladı.
Tek düşüncem yolculuğun bitmesiydi.
Çünkü adam yanımda oturuyordu.
Beni sinir edebilirdi.
Sabırla katlandım yol bitene kadar.
Adam da susup ses çıkarmadı korkudan,
Çok şeyler öğrendik o yolculuktan.
Gevezeyle her şey zormuş meğer.
Biri çıkar adamı adam eder.