Geriye Nasıl Yaşadığımız Kalır

Bir şey vardı avuçlarımızdan kayan,
Adını koyamadığımız,
Ama her kayboluşunda içimizden bir parça
Sessizce eksilen…

Saatlere baktık,
Duvarlara asılı yuvarlak aynalara,
Akrep ile yelkovanın kavgasını
Hayat sandık.
Oysa onlar sadece
Tanıktılar.

Yıllar birikir sanmıştık,
Oysa yıllar değil
Biz eksiliyorduk.
Bir gülüşten bir kelime,
Bir kelimeden bir cesaret,
Bir cesaretten koskoca bir hayal
Düşüyordu yere.

Çocukluğun dizleri kanarken
Acıyı tanımıştık,
Ama asıl sızı
Büyüyünce başladı.
Çünkü artık
Canımız değil,
Anlamımız inciniyordu.

Sordular:
“Ne yaptın bu hayatta?”
Cevap veremedik.
Çünkü çoğu zaman
Hayat,
Bizden daha hızlıydı.

Koştuk…
Bir yerlere yetişmek için,
Bir şeylere sahip olmak için,
Birilerini kaybetmemek için.
Ve fark etmedik:
Koşarken
En çok kendimizi geride bıraktık.

Sessizlikle tanıştık sonra.
Kalabalıkların ortasında
Yalnız kalmayı öğrendik.
Konuşmadan anlatan,
Anlaşılmadan bilen
Bir suskunluk büyüdü içimizde.

Bir gün aynaya baktık.
Yüz tanıdıktı,
Bakış yabancı.
Orada duran
Bizdik belki,
Ama gelen biz değildik.

Ve anladık…
Bize verilen şey
Bir ölçü değilmiş,
Bir armağanmış.
Kıymet bilinmediğinde
Sessizce geri alınan.

Şimdi daha yavaş yürüyoruz.
Her adımın sesini dinleyerek.
Bir çayın buharında,
Bir kuşun kanadında,
Bir hatıranın kırık köşesinde
Hakikati arıyoruz.

Geç kalmış değiliz belki,
Ama erken de değiliz.
Sadece
Farkındayız artık.

Ve biliyoruz:
Bize öğretilen ne varsa
Bir gün susacak.
Geriye yalnızca
Nasıl yaşadığımız kalacak.