Son nefesini verirken İstiklal caddesindeki kitapçıların arasına sıkışmış bir kitap kurdu,
Kimbilir birbirimizden habersiz gözlerimiz, kaç kere aynı satırlara dokundu,
Belki sana yol verdim girerken bir sahaftan içeri, kadıköyde hava soğuktu,
İkimiz de ıslanmamak için girmiştik içeri, sesini duyduğun adaya giden son vapurdu.
Belki sendin, arsız gülümseyişimle gözlerine daldığım kadın,
Bakası gelip de, ayıp olur oniki yıllık sevgiline diye gözlerini indiren,
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta