Gerçek ve Yalan Şiiri - Demlenmiş Şiirler 2

Bir sabah, gökyüzü puslu ve suskundu...
Yalan gülümsedi ve:
“Bugün hava güzel.” dedi.
Gerçek, başını kaldırdı,
bulutlar bile inanmıştı bu yalana.

Birlikte yürüdüler, bir gölün kenarına.
Yalan, suya dokundu ve yine:
“Serinlik, dürüstlük gibi,” su dedi.

Gerçek soyundu,
içinde hiç bir kuşku yoktu.
Yalan da soyundu,
ama niyeti arınmak değildi.

Suya girdiler birlikte,
artık hakikat çıplaktı.
Sessizlik suya karıştı.
Sonra Yalan çıktı kıyıya.
Gerçeğin elbisesini giydi.
Artık gerçekler çıplak, yalanlar gizliydi.

Gerçek sudan çıktı,
çıplak ve savunmasız.
Bu bir utanç değildi aslında,
hakikatin ta kendisiydi.

İnsanlar ona kör gözle baktı,
bu gerçeğin en sessiz çığlığıydı.

Yalan sokaklarda yürüdü,
gösterişli ve süslü.
Gerçek ise;
kör bir kuyunun dibinde unutuldu.

Ve o günden beri
Yalan, Gerçeğin elbisesiyle gezer oldu.
Gerçekse çıplak,
görmek isteyen gördü,
istemeyen başını çevirdi, bir utanç gibi...
İşte ''Gerçek'' ve ''Yalan''.

02/11/2025
00:11 #wahran
@demlenmisSiirler
(648)