Gene Karlar Yağdı Şiiri - Cahit Konut

Gene karlar yağdı, her tarafta kış,
Bu ömrün baharı, yazı kalmadı.
Geçmişlerde kaldı bir tatlı bakış,
Ne ağzı, ne dili, gözü kalmadı.

Giyinip, çıkardı al libasını,
Nasıl unuturum gülün hasını.
Anlatırdı geçmiş hatırasını.
Hikâyeler bitti, sözü kalmadı.

Yukalarda* yüzdü, bilmez derini,
Çekecektir dostum, kul kaderini.
İnsan unutur mu sevdiklerini?
Merhametsiz oldu, özü kalmadı.

Yürek hicrandadır, hiç düzen tutmaz,
Gönlü uykuludur, gözü uyutmaz.
Omuzda taşısan bir adım atmaz,
Toprağa sarıldı, izi kalmadı.

Kim ne dedi güzel, kime inadı,
Ne tuzu kaldı da ne de bir tadı.
Aşk nârında yanmak ise muradı,
Yandı küle döndü, közü kalmadı.

Değerin var iken bil kıymetini,
Çekenleri düşün aşk hasretini.
Engine inmedi, seçti çetini,
Yokuşa yöneldi, düzü kalmadı.

Görünüyor yolun sonunda mezar,
Gene de sormadı o vefasız yar.
Ömrünün sonunda oldu bahtiyar,
Öldü, gitti canda sızı kalmadı.

KARACAOZAN’a bakar havalı,
Bu yolda eskitti çulu-çuvalı.
Zaten zalım felek ile davalı,
Yüzüme bakacak, yüzü kalmadı.

01 Ocak 2019 Gölbaşı

*yuka: (yufka): sığ, derin olmayan deniz, göl, akarsu.