Gencay Coşkun Şiirleri - Şair Gencay Coşkun

Yürümek zorundasın şimdi
Yalnız başına
Sap başına
Taş Başına
Parke taşlı kaldırımlarda
Hesabını almak var şimdi

Bir zorunlu haykırıştı
Hiç sesim bile çıkmamıştı
Kaygan bir yapısı vardı
Hayat denilen
Keskin nesnenin
Tutmak zorundaydım

Kapıda durdum
Yılların arasından
Elini verdin bana
Tuttum sımsıkı
Yüzüm güldü
Yüzün güldü

Öyle kızgın
Öyle küskün
Bir mevsimdi
Yapraklar
Dökülmezdi
Bodoslamasına

Kargacık burgacık
Bir hayatın
Bırgalanması
Üzerdi insanı
Hangi akıllı gelip de
Üstüne vazife olmayarak

Eksi kırk derecede
Seninle
Üşümüyordu
Yüreğim

Bir sert

Kırmızı eserdi aklıma
Dilimde iki hece
Koskoca gönül, evlat edinmiş
Tek bir cümle
Gözlerin keserdi
Dökülürdüm kaldırımlara

Yazamıyorum umut kırıklıklarımı
Sevda çekirdeğine sığdıramadıklarımı
Tokat gibi çarpıyor
Çaresizliğin haykırışları
Damdan düşer gibi
Düşerken göklere

Tüm renklerden
Bir gökyüzü çiziyorum
Beynimin ücra köşelerinden
Pınarlarım fışkırıyor
Dünya tartısına
İsyan bayrağını çekiyorum

Yılların yorgunluğunda
Sirke gibi tortu bırakıyordum
Bal rengi akşamlar
Yaşıyordum
Yaşayamadıklarım
Yaşatamadıklarım geliyordu