Gelmeyeceğini Bile Bile

hiç gelmedi…
bir mevsim gibi söz verdiği,
bir bahar gibi geçip gitti zamanı
ve ben…
bir ömrü pencere kenarında tükettim.

her gün,
aynı saatte geldi sanıp
ayakkabılarımı giydim,
adımlarımı susturdum sokaklarda.
bir ihtimalin peşinden
yüzlerce ihtimali unuttum.

beni unutan birini
hatırlamaktan vazgeçemedim.
bir kere bile dönüp bakmadı
ama ben...
her dönemeçte gözlerimi bıraktım ona.

başkaları gülmeyi öğrenirken
ben susmayı öğrendim,
başkaları sevilmeyi beklerken
ben unutulmaya razı oldum.

bilseydi,
bir ömür beklediğimi,
belki gelirdi.
ama o bilmeyi hiç seçmedi.

zaman bile yorgun artık,
ağrılarım yaşımı geçmiş,
gözlerim geceyi ezberlemiş.

bir duvarda adı yazılı değil
bir dua da
bir şarkı da...
hiçbir yerde yok
ama ben her yerde onu arıyorum.

insan,
birini beklemekten
öğreniyor yaşamamayı...

ve ben
bir hayatı,
gelmeyeceğini bile bile
ona ayırdım.