Gelme Aralık Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Uykusuz bir gecenin sabahında,
uykulu gözlerle yazıyorum bu satırları.
İçimde ucu yarısına kadar yanmış umutlarım var,
hala renkli, ama küllerin içinde parlayan ateş gibi.

Bir çocuk ağlıyor,
gri lacivert gözlü,
saçlarında hüzün, yüzünde yalnızlık.
Çocukluğum kapı eşiğinde bekliyor , elinde salçalı ekmek.
Ben ne ara büyüdüm diyemiyorum;
hayat büyütüyor.

Bir gecede alıyor elinden
hem oyuncak ayını
hem de masum gülüşünü.
Ve sen büyüyorsun…

Büyüdüm ama hiçbir şey değişmedi,
oysa ne anlamlar yüklemiştim
hayatın her bir kaldırım taşına.
Şimdi fitili alev almış bir bomba gibiyim.

Senin suçun yok anne,
benim derdim kaderimle.
“Sileceksin,” diyorum kendime,
“yeniden mutlu mutlu yazacaksın.”
Olmuyor silgim avuçlarımda ufalanıyor.

Ama biliyorum,
tabağında olmayanı kaşığına koyamazsın.
Üvey mutluluğa bile razı bir bedeni
taşımak ne demek, bilemezsin sen…

Ve ben hâlâ buradayım:
İçimde parçalanmış düşler,
dışımda taş gibi bir suskunluk.
Kendime sarılamadığım her gece
biraz daha eksiliyorum.

Fakat yine de yazıyorum,
çünkü kelimeler
kırık kalbimin tek sığınağı.
Kim bilir, belki bir gün
bu satırlardan filizlenen cümleler
kendi baharımı getirir bana…
Ve yeniden çiçek açar
hazana yenik düşmüş yüreğim.

Gelme Aralık,
gelme…
Yüreğim hâlâ
Ağustos benim.
21.08.2025 11:07