Gelişine Şiiri - Nesrin Yıldırım

Ben sana gel demedimki, gittin…
Gitmeni isteseydim gel derdim.

Uzaktan ne de güzel görünüyordun.

Ben sana gelemeseydim… sende hiç gidemeseydin…

Giderken göğsüme takmanı beklediğim kırmızı kurdele değildi ama bu acıda değildi.

Ben gelemeseydim… sen gidemeseydin…
O vakit başka renkler olacaktı içimde, dilimde başka cümleler.

Bugün çok şeyi fark ettim.
Fark ettiğimi, fark ettim,
Caddelerin değiştiğini,
Dışarıya çoktandır çıkmadığımı,
Gidilecek hiç yolumun olmadığını,
Ne zamandır yollarına düşmediğimi,
Dilimin ucundakileri,
Kalbimdekileri,
Aklımdakileri.

Unutuyorum bazen bir çok şeyi.
Elimi kaleme götüren cümleyi,
Elbiselerimi güneşe asıp kurutmayı,
Bir önceki cümleyi yada sonrakini…
Duracağım yeri… gideceğim yolu çok zaman,
Seni saklarken aslında kendimi sakladığımı.
Ve saklandığım yerde kendimi unuttuğumu, unutuyorum.

Seni unuttuğumu unutup, senden gitmeyi unutuyorum...

Dilim sessiz…
kalbim sessiz…

Sana kanmışlığımı yüzüme vurup durmasana…
Durup durup yüzümden akmasana.

Sen içime koca bir kent bıraktın yıkık, dökük.

Önce elime tutuşturdun gelişini…
Sonra kalbimi tutuşturdun gidişinle…

Boğazıma dizdiğin tüm susmaları ömrüme adadım.
Durmadan sana yazan şu kalemi, sana yazılan kalbime sapladım.