Gelincik... Şiiri - Engin Özcan

Ben bir gelincik tanıdım,
Arsızca açtı vakitli vakitsiz,
Kubbelerden ağıtlar yükseldi sabahın bir körü..
Yaprakları vurulmus gibi düştü...
Rüzgarla uçtu, asi bir şafağın koynuna...

Ben bir gelincik tanıdım...
Arsızca açıp sermek istedi kendini toprağa...
Ayaklandı köklerinin üstüne...
Tek suçu yaşamaktı...
Anlatmamıştı kimse..
Gelincikler kışı tanımaz...
Hep aynı umutla.. aynı vakitsiz zaman verdi ciçeklerini toprağa..
Yapraklarını bir bir savurdu rüzgar...
Paltosuz bir ayyaşın yakarışı gibi tek başınaydı...

Ben bir gelincik tanıdım..
Kan kırmızı...
açmadan soldu..
Yakarışıydı gözlerimin namlulara karşı...
Sonuna kadar açılmış..kocaman, korkulu...
Körpe bir bakıştı.. güne karşı...
Bulutlara ve gökyüzüne bir haykırıştı...
Sessiz bir çığlıktı..

Ben bir gelincik tanıdım..
Tek isteği yaşamaktı.. delice...
Ellerimde büyüttüğüm çocukluğumdu..
Tek başına kalmışlıktı bir cocuk telaşında..
İlk defa nasırlı ellerle tanışan bir bebek şaşkınlığıydı..
Kayboluşumdu...kendimi buluşum...
Tek isteği.. yaşamaktı...
Günebakanlar arasında açmıştı..delikanlıca..

Ben bir gelincik tanıdım...
Her çatışmamda kendimle..
İlk vurulandı....
O beni hiç tanımadı...

18/07/2004
Engin Özcan