Gel Şiiri - İbrahım Özdemir

Uzun bir zaman beklerim, dönüşün hep bana olsun.
Yıllarca çaresiz kaldım, helozonlaştı hayatım.
Bir umut ışığı bekler, derinleşir infialim.
Gökkuşağım penceremden içeri giriyorken gel.

Maviliğini özlerken mutsuzdur okyanuslarım.
Yol alırken sonsuzluğa içinde ben kaybolurum.
Sahipken bir boş emele bilinmeyene giderken.
Duyğularım çıldırmadan, bedenim tutuşmadan gel.

Kapılar hep açılaçak bir kere gelsen yanıma.
Yollarda buğusu kalır, varır hayalim farkına.
Ezilen duyğularımı asarken gül dallarına.
Son nefesimi vermeden, şahadet getirmeden gel.