Gel Şiiri - Nilüfer Albayrak

Gel, istikametin olmasa da gel…
Çıkmaz sokaklarımda kayboluver.
Unutulmuş duvarların dibine gel…
Gölgeye, sessizliğe, bana dönüver.

Gel, yüreğim virane de olsa gel…
Erguvanlar solmuş, dallar dökülmüş.
Hazan vurmuş köklerin derinlerine,
Kuru dallar yalnızlığa bürünmüş olsa da gel...

Gel, gözyaşım kana boyansa da gel…
Sayıklayan gecelerin özlemine inat,
Kırılmış umutlara sımsıkı sarılarak,
Hayatın yarım kalan sözüne gel…

Gel, hüznüme kalem olmuş sen, gel…
Şiirlerimde dans eden ahenge,
Sarılalım sonsuzluğun göğsüne,
Yokluğa sarhoş olup düşlere gel.

Gel ki suskunluğum dile gelsin.
Gel ki yarınlara nefes kalsın.
Gel, düşlerimiz yarıda kalmasın,
Gel… Ey yüreğimdeki tek sığınağım, gel…
Gel, yüreğimde ki, mürekkebim kurumadan, gel…

Gel ey yolunu kaybeden derviş, gel,
Hangi yanlışı işledinse fark etmez.
Aşkın kapısı kapanmaz, hep açık.
Gel, ne olursan ol, yine bana gel.