Geçmiş zaman Şiiri - Serpil Koçar

Yasemen kokulu gecelerden yazıyorum
Bu satırlar dökülürken kalemimden
Gecenin koynunda saklıyorum yalnızlığımı
Zifiri karanlık sokaklarda caddelerde

Lambası patlamış bir sokak lambası var
Oturdum usulca altına daldım düşüncelere
Geçip giden ömrümü gençliğimi düşündüm
Bomboştu sanki geçen yıllar anlamsızca

Her yaşın farklı bir güzelliği var derler
Yirmi yaşına kadar çocukça bir hayat
Tabii çocukluğunu yaşayabildiysen değil mi?
Geçip gitmiş işte bomboş haybeye yaşamadan

Otuzlu yaşlar olgunlaşma dönemleri sanki
Hayatı daha fazla sorgular hale geliyor insan
Duygularını ruhunu çözmeye çalışıyorsun
Kendini anlamaya daha fazla uğraşıyorsun

Kırklı yaşlar ne istediğini bilen yalnızlığı seçen
Insanlardan uzaklaşıp daha çok huzuru arayan
Kendisiyle daha çok zaman geçiren bir birey
Bir de hayat yorduysa hepten kaçar insanlardan

Ne çok anı birikmiş hatırladıkça gözlerim dolar
Çok şey mi istemiştim hayattan ya da insanlardan
Biraz huzur biraz da sevgiydi sadece beklentim
Onu da çok gördüler ya işte geçiyor ömrüm

Geçmişe mazi denir izleri kalır geriye
Eski kerpiç evler gibi yıkılmaya mahkum
Yalnızlığımızı da gömeriz o evin içine
Sonra göçer gideriz bu dünya denen alemden