Gecikmiş Aşk Şiiri - Semin Yapar

Yalnızca bedenler ölür..
Ruhum seninle sevgilim..
Fakat aşklar
ah o aşklar! ..
Sonsuzluk bile kıskanır onu..
Ne olur, ağlama sevgilim! .

Sel misali akan gözyaşlarının
Mezar taşımı ıslattığını göreceksin.
Erişilmez olduğumu anlayacaksın
uzaktan gelen sevginin edasıyla..
Boşluğa atan kalbinin
sesini dinleyeceksin, yalnız;
gecikmiş özleminin
burukluğunu tadacaksın...
Hissedeceksin!
Yokluğumu ve soğuk toprağı...
Semaya açtığın avuçlarında,
dualarını dinleyeceğim
bana yolladığın.
Yine mutlu, yine huzurlu,
yine güleceğim.
Karanlık ve yalnız gecelerini
aydınlatan mehtap;
Sana kapanmış gözlerimin,
parlaklığından alacak ilhamını.
Bedenimi saran örtü;
yumuşak okşayışlarını tattıracak,
karanlık dünyamda.
Toprağın keskin nemi;
güzel kokunu özletecek,
acıyla.
Tesellim;
dilinden dökülen sözcükler,
ruhumu sızlatan;
üstümde ağırlaşan yaşların olacak.
Ve sen
Yine hissedeceksin yokluğumu!
Ellerini gökkubbeden çekip,
Tanrıya isyan ettiğin an! ...

(İzmit, 02- 12- 1986)