Geceyle yüzleşmek ( karanlık duygular)

Gece, bu kez senden korkmuyorum
Karanlığın üstüme yürürken
Ben de sana yürüdüm
Çünkü artık kaçacak hiçbir yerim kalmadı.

Biliyorum,
Her yıldız bir yara
Ve her sessizlikte
Kendimle yeniden yüzleşiyorum.

Senin koynunda,
Çocukluğumdan kalan ne varsa
Tek tek döküldü önüme
Bir anne sesi, bir terk ediliş, bir unutuluş.

Sen sustukça ben konuştum
Sen durdukça ben aktım içime
Ve en sonunda anladım:
Karanlıkta aydınlanırmış insan.

Artık ne gözyaşlarımı saklıyorum
Ne de korkularımı iteliyorum içime
Çünkü anladım gece,
Sen bir düşman değil, bir aynaymışsın.

Ve ben...
İçimde ne kadar karanlık varsa
Hepsiyle barışmaya geldim bu gece
Kendimi ilk kez tüm eksiklerimle sevmeye