Geceyi yaşıyorum Şiiri - Erdal Ay

geceyi yaşıyorum
geceyi yazıyorum boş sokaklara.
adımlarım yavaş
kesik kısık bir sesle
en sevdiğim şarkıyı mırıldanıyor dudaklarım.
gözlerim dalıyor uzaklara
uzaklar hep uzak oldu,çok uzak
yürüdükçe,yakınlaştım sandığım.
geceyi yazıyorum titrek ellerimle
gözlerim ıslak,yüreğim acılara yaslak.
mırıldandığım şarkılarda yetmiyor
teselli bana çok uzak.
mutluluk yaklaştıkça
yaşam oluyor hep tuzak.
yürüyorum boş sokaklarda
sokağın sakinliği,içtenliğini
görüyor yüreğim.
geceyi yaşıyor,geceyi yazıyor
işte o an yüreğim.
sayfalara işliyorum geceyi
gecenin dinginliğinde sanki yeniden diriliyorum.
geceyi içime çekiyorum
içim dışım oluyor gece.
adımladığım her kaldırım taşının
bir sonrakinde duruyorum.
kaydırak oynayan çocuklar gibiyim
çocukluğum geliyor aklıma,özlüyorum.
sonra,içime hüzün çöküyor
hiç utanmadan kana kana ağlıyorum.
dedim ya geceyi yazıyorum
gece de çok şey yaşıyorum.
annem,babam geliyor aklıma
canım orhan abim
kardeşlerim,çocukluk arkadaşlarım
yine ağlıyorum.
kimi kaybettiğim geçmişime yanıyorum
kimi de geçmişin güzellikleri ile avunuyorum.
kah gülüyor kah ağlıyorum
geceyi ben,bir başka yaşıyorum.
yağmurun ıslattığı kaldrım taşlarında
sırıksıklam olmuş yüreğimi görüyorum.
içim büzülüyor
içimi içime sığdıramıyorum.
avazım çıktığınca bağırmak ortalığı çınlatmak
sonra vazgeçiyorum
sokağın sessizliğine kıyamıyorum.
yürümek yetmiyor,
yürümek yakın etmiyor.
bir köşede oturuyorum
yine bir gece bitiyor.
dedim ya
geceyi ben bir başka yaşıyorum.
geceler de bir başka yazıyorum
oysa gece,sadece bir gece.