Geceyi Beklerken Şiiri - Güray Barın

Seni beklerken anladım gündüzün çifte standartını
Kiminin sırtına vuran güneş, kiminin aydınlatır yüzünü
Seni beklerken anladım zamanın en yavaş nasıl aktığını
Saatlerin 6’dan sonra yer çekimine maruz kaldığını

Şimdi uzak ülkeler ve tanımadığım insanlar tutkum
Bilmediğim diller ve okumadığım kitaplar için tutuşuyorum
Seni tarif edebilecek bir cümle kurabilmek uğrunda
Kaç sözlük bitirmeli bir şair henüz 22 yaşında?

Hem bir şair nereden bilebilir ki senin şiir olduğunu?
Bir bakışta kim anlayabilir içimin seninle dolduğunu?
Bahar seninle gelir, ılgın bir rüzgar gibi
Anadolu’nun henüz kirlenmemiş bir köyüne…

Ve o köyün tepelerinden birinde açan çiçek,
Bir kır papatyası olduğunu kim bilebilir benden başka?
İşte koyun sürüleri ve çobanlar işte bir bayram sabahı
Ve naylon pabuçlarıyla çocuklar, umarım seni koparmazlar

Güneşler açar üzerine ve güneşler batar usulca
Yağmur yüklü, pamuk tarlası bulutlar seni selamlar…
şimdi sırtını yasladığın o kaya benim göğsümdür
Uzun uzun baktığın aylarca yollarına döktüğüm gözümdür…

Şimdi sağanak bir yağmur gibi aniden gelsen şehrime
Elim ayağıma dolaşır sırılsıklam olurum bir anda
Cebimde sana yazdığım bir şiir vardır muhakkak,
Akar mürekkep, şiir yok olur yağmurun serin sularında…

Seni beklerken anladım bu aşk ikimizi de yakar
Önce beni, sonra seni bir bir darağacında sallar
Çünkü ben bir pamuk tarlasıyım Amik ovasında
Sen bir ateş parçasısın yüreğimin tam ortasında…