Geceye Dokunan Sessizlik Şiiri - Osman Ö ...

Geceye Dokunan Sessizlik

Bir gece,
sessizlikle uyandım.
Odamda ay ışığı vardı,
ama senin yokluğun,
bir karanlıktan daha derindi.

Eşyalar sustu,
zaman bile durdu sanki,
çerçevedeki fotoğrafın,
bana bakmaya kıyamadı.
Gözlerimde kaybolmuş bir çocuk gibi,
kalbim senden medet umdu.

…

İlk gece,
kendime yalan söyledim.
“Alışırsın” dedim,
“Kalp, en sonunda kabullenir.”
Ama meğer alışmak,
senin sesini unutmaktan değilmiş,
her anında,
sana yeniden rastlamaktan ibaretmiş.

Sokağa çıktım,
gecenin koynuna karıştım.
Her gölgede senin silüetini gördüm,
her şarkıda senin nefesini duydum.
Kelimeler yabancıydı,
çünkü senin sesin yoktu.

…

Günler birbirine karıştı,
takvim yaprakları sustu,
ama içimde aynı tarih,
aynı yarım kalmış an,
aynı eksik cümle…

Gözlerimi kapattım,
rüyalarıma sığındım,
belki orada bulurum seni diye.
Ve orada,
yıldızların arasından bana bakan
bir çift göz gördüm.

Uyanınca anladım ki,
sen gitmekle yalnızca beni değil,
dünyamı da yanında götürmüşsün.

Ama yine de,
her sabah uyandığımda,
gökyüzüne bakıp fısıldıyorum:
“Bir gün,
ya bir rüzgârla dönersin,
ya da kalbim seninle gider.”

Ozzy07 - Siyah_Kalem