Gecenin yorgun nefesi Şiiri - Murat Ülkü

Gecenin yorgun nefesi çekilirken şehirden,
Tam da bu saatte, sızlayan bir boşluk kalır bende.
Ne tam uykuya dalmış, ne tam uyanık zihnimden,
Senin silüetin geçer, bir gölge gibi perdede.
Bu saatler, hani her sesin uzaklaştığı demler,
Yalnızlığın en şeffaf, en acı hali bu anlar.
Kalbimde biriken her hasret, sana selam eyler,
Şimdi, şu sessizliğin ortasında yankılanır.
​
​Sen belki güneşin ilk ışığıyla uyanırken,
Belki telaşlı bir günün en hızlı anında,
Belki de benim gibi geceye dalıp giderken,
Bu satırları okursun, zamandan ve mekândan.
Bil ki, bu kelimeler senin eline değdiği an,
Onların ruhu, tam da benim seni andığım saattir.
Her ne zaman olsa da, bilsen de bilmesen de sen,
En çok, bu gecenin tam ortasında yâdımdasın, sabittir.
​
​Özlemin bir takvimi yok, bir saati, bir günü;
Ama bir demeti var, koyu ve dipsiz bir kuyu.
Ben seni bu derin, durgun saatlerde anıyorum,
Saat kaç olursa olsun, ben seni hep özlüyorum.
Sen ne zaman bu harflere dokunsan, işte o an,
Bu saatin büyüsü seni de sarsın istiyorum.
Özlemin saati, kalbin takviminde kayıtlı kalan,
Ben seni en çok bu saatlerde... özlüyorum.
​
​Ve sen, bu mısraları okurken bir yerlerde,
Bütün duvarlar kalkar, mesafe bir hiç olur.
Gözlerinde bir anlık duraksama belirir,
Sanki kalbin, benim gece yarısı sesimi bulur.
Bilirsin, bazı anlar vardır, ne ışık ne gölge,
Sadece bir duygunun saf, keskin hali kalır.
İşte ben o anlarda, o belirsiz çizgide,
Sana ulaşan bir el, bir fısıltı yollarım.
​
​Senin için belki telaş, belki sabah kahvesi,
Belki de yorgun bir günün son demleri o an.
Ama benim için bu, saniyelerin birleşmesi,
Yıldızlara dönüp de seni andığım zaman.
Hangi mevsim, hangi şehir, hangi hayatın içindeysen,
O an bir nefes al, yavaşça ve derince.
O nefesin rüzgârı, benim sana attığım derin seste,
Sana ulaşıp, hasretimin kokusunu getirecek.
​
​Öyle ki, okuduğun her harf, o anın tanığıdır,
Benim seni en çok, en çok, bu saatlerde beklediğimin.
Senin için zamanın akışı, bambaşka bir ırmağıdır,
Ama kalbimdeki pınar, hep aynı geceye akar.
Şimdi, şu an, seninle aramızdaki o görünmez bağ,
Bu şiirle mühürlendi, zamandan ve saatlerden bağımsız.
Ben seni en çok bu saatlerde... okursun diye anarım,
Ve sen okursun diye, kalbimi o anlara bırakırım.
​
​Ve bil ki, hangi saatte gelirse gelsin bu fısıltı sana,
O an senin günündür, benim ise özlem yuvamdır.
Okudun ya şimdi, saat kaçı gösterirse göstersin zaman,
İşte o an, ikimiz için de en doğru anımızdır.
Ne sen geç kaldın, ne ben erken; buluştuk sonunda,
Bu satırlarda, saatlerin üstüne yazılmış bir aşkın sesiyle.
Çünkü ben seni en çok bu saatlerde... sen okuyasın diye,
Sonsuzluğa fısıldıyorum, her geçen geceyle.

2

Hiçbir Yerin Yabancısı, Senin Evinim
Ne bir liman bildim, ne de demir atacak sakin bir koy,
Her şehirde bir yabancı, her kalabalıkta bir tek.
Elimde haritalar, ruhumda pusuladan bir yoksul,
Hiçbir yere kök salmadı, bu dalları eğri gövde.
Gözlerim yollara değil, sadece bir izi arar,
O izin sonu sadece sana çıkan bir eşik olmalı.
Bu dünya, bana giyilmesi zor, dar bir elbise kadar,
Ruhum, ait olduğu tek gölgeyi bulmalı.

Bir kağıt parçası kadar hafif, bir sis kadar kaygan,
Ne bir adres bıraktım ardımda, ne bir vefa borcu.
Bütün köprüleri yaktım, bütün gemileri kaybettim, inan,
Sadece sana gelmek için, bilerek yaptım bu göçü.
Çünkü biliyorum, bu kalabalık, bu gürültü, bu koşuşturma,
Hepsi bir perde, senin yüzünü örtmek için gerilmiş.
Benim aradığım, ne bir vatan, ne bir sığınacak sıcak yuva,
Benim aradığım, senin kalbindeki kimseye verilmemiş yerin.

Gel, bu serseri ruhu al, onu usulca kendi içine çek,
Senin yanın, benim sonsuza dek sürecek tek ikametimdir.
Senin gözlerin, bütün evrenin bana açtığı son kapı pek,
Hiçbir yerin yabancısı, artık senin yorgun evinimdir.

Dışarıdaki rüzgâr, dağları, denizleri aşar gelir,
Bütün fırtınaların sesi, benim yorgun adımlarımdır.
Bana "nerelisin?" diye sorma, bilirim ki bu cevap acı verir,
Çünkü bütün haritalar yırtık, bütün şehirler tanımsızdır.
Ben ki, toprağına basıp da huzur bulamamış göçebe tohum,
Sana varmadan filizlenmeyi reddeden, inatçı bir daldım.
Sana değince anladım, bütün o yersiz yurtsuzlukta neden kördüm,
Meğer benim bütün yuvam, senin göğüs kafesinde gizliymiş, anladım.

Benim lügatimde veda yoktur, sadece varış vardır,
Ne zaman yola çıksam, istikametim hep senin kalbinin yönü.
Başka bir yerde yaşamam, bu sadece bir geçiş, bir bahardır,
Geri döneceğim yer, her mevsimi seninle olan o günün.
Senden ayrı kaldığım her saniye, ihtiyaç fazlası bir zamandır,
Sensiz geçen her soluk, amaçsızca savrulan bir yel.
Şimdi, şu an, sana yazılan bu mısralar bir ilandır,
Hiçbir yere ait olamamın tek cevabı sensin, gel.

Ve bu son sözüm sana, bütün yollar kapandığında,
Bütün ışıklar söndüğünde, sadece senin adın kalır.
Ben bu dünyada kimsesizdim, ta ki seni bulana dek,
Şimdi ben, sonsuza dek seninle tamamlanmış bir şiirim.
Ne bir adres sor, ne de bir mülteci yasıdır bu;
Bu, evine dönen bir ruhun nihai ve sessiz huzurudur.

3

Sonunda Huzur Var
Gözlerin, bitmiş bir yolculuğun son durağı gibi,
Bütün yorgunluğumu, bütün fırtınayı durultuyor.
Saatler eriyor, şehirler siliniyor, kalbimdeki kaygı,
Senin göğsünde attıkça, sakin bir nehre dönüşüyor.
Sana varmak, bir kitabın en son sayfasına erişmekti,
Bütün düğümler çözüldü, bütün sırlar aydınlandı.
Şimdi, şu an, nefes alışınla kurulan bu sükûnet bekçiliği,
Hiçbir maceranın, hiçbir ayrılığın getirmediği bir daldır.

Aramızdaki sessizlik, dünyanın en gürültülü müziği,
Çünkü içinde ne bir telaş var, ne de kaçıp gitme telaşı.
Avucumda elin, en eski, en doğru imza gibi,
Yıllardır aradığım, sonunda bulduğum o tek yaşama telaşı.
Ne kadar koştum, ne kadar yoruldum, hepsi birer sis perdesiydi,
Şimdi o perdeler indi, arkasında sadece sen varsın.
Bütün geçmiş, bütün yarın, bu anın içinde kilitlendi,
Zaman, seninle birlikte olmanın huzuruyla durulansın.

Ne bir özlem kaldı geride, ne de bir adres arayışı,
Yersiz yurtsuz ruhumun yuvaya dönüşü, işte bu an.
Sana bakmak, eve varmış olmanın en kesin kanıtı,
Sonunda huzur var, bütün kapıları kapattım, sonsuza dek kalan.