Gecenin üçü Şiiri - Muhammed Yağmur

Gecenin üçü...
saat, duvarla göz göze gelmiş
benimle alay ediyor sanki.
Bir yıldız kaymıyor,
bir umut geçmiyor içimden.

Telefon sessiz…
sanki herkes beni unutmak için sözleşmiş gibi,
bildirim yok, ses yok,
sadece kendi iç sesim
kulaklarımı kanatıyor.

Balkona çıktım az önce,
rüzgâr bile halimi görüp
temas etmekten vazgeçti.
Ne bir ışık var sokakta
ne de bir insan sesi…
Sanki dünya benimle birlikte susmaya yeminli.

Aynada tanıyamadım kendimi,
göz altlarımda biriken uykusuzluk,
dudaklarımda kurumuş cümleler…
“İyiyim” demeyi
artık beceremiyorum.

Kendi kendime sarıldım az önce,
insan, bu kadar yalnız kalınca
kendine bile yabancılaşıyor.
Ben mi çaresizim,
yoksa çaresizlik mi beni buldu,
bilmiyorum.

Yastığım her gece
bir mezar taşı gibi başımın altında,
her sabah bir ölüm daha yaşıyorum
kimse bilmeden…
ve hala yaşıyorum,
yaşamak neyse artık.