Gece, omzuma yaslanan mahcup bir sırdı;
ay, yüzünün solgun bir hatırası gibi
usulca dokunuyordu ruhuma.
Karanlık bile güzelleşirdi seni anınca.
Saatler sensiz geçmezdi sevgilim,
Gözlerimi kapadığımda
tenimde dolaşan o ince melodi
yalnızca sana ait bir nefesti.
Sonra…
Sabah, gecenin saçlarından bir ışık gibi süzüldü;
ufuk pembeleşti adını mırıldanarak.
Güneş, gülüşünden ödünç aldığı parlaklıkla
yavaşça dokundu içimin üşüyen yerine.
Geceden sabaha dönen her mucizenin
sebebi sensin.
Günün ilk ışığında değil,
senin varlığında aydınlanıyor dünya.
Ben ise her doğuşta
aynı yere varıyorum yeniden:
Kalbimin en sessiz yerinde
açılan o sabaha seninle uyanıyorum
28.11.2025
~ Gülay Özdemir ~
Kayıt Tarihi : 28.11.2025 19:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gecey'e düşen dizeler. Yorumu okuyan değer katan yüreğiniz'e bıraktım :))
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!