Gecenin Çöküşü Şiiri - Seyrani Göl

Karanlık, usulca duvarlara tırmanıyor,
her köşeyi gölgelerin diliyle mühürlüyor.
Saatler, paslanmış bir zincir gibi sürünüyor,
ve ben, zamanın soğuk omzuna yaslanıp üşüyorum.

Camın ardında sessiz bir dünya var;
yalnızca rüzgârın ıssız bir mırıltısı,
uzaktan bir köpek havlamasının
dalgalar gibi büyüyüp küçülen yankısı...
Hepsi, gecenin kalbine yazılmış bir yalnızlık kaydı.

Yatağa sığınsam da,
uyku kapısını bana kapatıyor.
Aklımda dolaşan binlerce ayak sesi:
Adımlarımın ardında bıraktığım ben’ler
benden uzaklaşıyorlar,
dilimde adları kalmış bir hatıra gibi.

Gece, kalbimin üzerine çöküyor,
sessiz bir ağırlık, görünmez ama derin.
Bir yıldız kayıyor ansızın göğün karanlığında;
dilek dileyecek kimse yok,
benim suskunluğumdan başka
o da taş kesilmiş,
kımıldamıyor.
S.GÖL