Geceler Yangın Virane Şiiri - Hamit Atay

Geceler Yangın, Virane

Geceler yangın, virane…
Adını anmaya kıyamadığım bir yoksunluk var içimde,
Her yıldız gözlerine benziyor,
Ama hiçbiri ısıtmıyor yokluğunu.

Yastığımda bıraktığın sessizlik,
En gür çığlık şimdi.
Ne zaman gözlerimi kapasam,
Kül olmuş bir ömrün içinde buluyorum kendimi.

Geceler yangın, virane…
Bir adım uzağımda geçmişin enkazı
Gülüşün yankılanıyor duvarlarda hâlâ
Ama sen yoksun, sadece izi var.

Nasıl sustuysa kalbim o gün,
Bir daha o sessizliği kıramadı.
Ne bir başka ses,
Ne başka bir yüz…
Senin yerine geçemedi.

Geceler yangın, virane…
Kalem kırık, kağıt ıslak,
Yazdıkça yanıyor içim
Sen gittin, ama şiir kaldı,
Sen sustun, ama ben susamadım.

Aşktı bu, evet…
Ama seninle yanmayı göze aldığım bir yangındı,
Şimdi her gece,
Aynı yangında tek başıma kavruluyorum.

Geceler yangın, virane…
Dilimde adın,
Ama dudağımda bir dua gibi düşüyor,
“Gel” diyemem artık,
Ama “unutamadım”ı içimde her gün yeniden yaşıyorum.

Bir şehir gibi yıkıldım,
Sen geçtin içimden bir fırtına gibi,
Sokaklar hâlâ seninle dolu
Ama hiçbir yol sana çıkmıyor artık.

Geceler…
Yangın…
Virane…
Ve ben,
Senin adınla yanan bir harabeyim hâlâ.

Şiir Hamit Atay