Geceden bir çiçek açtı kitaplık

Geceden bir çiçek açtı

Gök kuşandı adam
göğe dayanmışken zaten
dik başı
dimdik durdu göğün altında
iğip başını baksa aşağıya
başı dönerdi
yine de son bir kez
bakmalıydı yeryüzüne

iyi ki burdayım diyerek mırıldandı

aşağıda bir şamata
bir kargaşa
pişman olup baktığına
yeryüzünü sökük yerlerinden yırtıp attı

başına düşen damlalarla
ohh dedi bütün nefesiyle

gök ağarmak üzereyken
biraz ötede
maviliğin içinden bir çiçek gözlerini açarken hayata

adam
üst katmanlara da çıkmalıyım dedi
attı ayağını bir üst basamağa
tutunamadı kaydı ayağı

düşüyordu bir yıldız gibi
geldiği yere

son bir hamleyle sıçrayıp tutundu çiçeğe dalından
çiçek henüz doğmuş kök salmamıştı

birlikte düşüverdiler paraşütle atlarcasına

odasındaydı
bir sağa bir sola dönüp dururken düşmüştü yaylı yatağından
gülümseyip günaydın diyen çiçek
hala elindeydi

adam da günaydın dedi
seni susuz bırakmam korkma
boynumun borcu seni yaşatmak

boynumun borcu
sen ki bu narin halinle bırakmadın elimi
sabahın ayazı girdi rüzgârla açılan pencereden
çiçek ürperdi
ürperdi adam da

ne rüyaydı ama