Gecede Unutulan Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Gönlümde solmuş güller,
Ne rüzgâr ne de seller.
Bir sükût ki içimi,
Anlatmaz artık diller.

Bakışın söndü ansız,
Yıldız gibi ışıksız.
Sesin içimde şimdi,
Bir sır gibi adımsız.

Her gece aynı izde,
Gölgen düşer sessizce.
Gönlüm titrer peşinden,
Bir sır gibi gizlice.

Bahardan eser yeller,
İçinde hüzün, keder.
Düşler kırık, solgunlar,
Çiçek açmaz bu eller.

Masal olur o zaman,
Tatlı, buruk bir zaman.
Sessizliğe dokunan,
Bir el gibi uzaktan.

Zaman kuyusundayım,
Sesinle baş başayım.
Bir ileri, bir geri,
Gölgemle savaştayım.

Belki bir gün uyanır,
İçimde suskun anı.
“Elveda”dan kalan ses,
Döner yüreğe bu yanı.