Gecede kaybetme yolculuğu (deneme)

derme çatma erinç saatleri sızıyor geceye. hiçbir şey tam olarak tamamlanmış değil. saatlerdir yazmaya çalıştığım öykü içinden çıkılmaz bir hal aldı. onun mutlu olmasını sağlamak için kaç saattir ter döküyorum böyle !
başka bir şeyle uğraşmak için geç kalınmış bir zaman. bir tamamlayamama duygusuyla neyi seçebilir insan?
birileri beni öldürmeye kalkarsa daha çok sözcük aşıracağım sağdan soldan ; onları sıraya dizeceğim. çıkmaz yollara sapmadan anlama yaklaşmaya çalışacağım.
herkese aynı görünmeyen ve sayısız kırılmaları olan bu dünyanın bu gecesinde ; şimdi hangi iki ayrı nokta arasında salınıp duracağım ?
yazmak beni nereye yaklaştırmak istiyor ; ben hangi erekten ıraklaşmayı kafaya koyuyorum?
‘’ne yazacağını bilebilseydi insan, hiçbir şey yazmazdı. o zahmete değebilecek bir şey olmazdı bu. yazmak , insan yazsaydı ne yazardı, bunu öğrenme uğraşıdır . ancak yazdıktan sonra öğrenebiliriz bunu.’’ diyor Marqueritte Duras.
saatlerdir yazmaya çalıştığım öykü elimden kaçıp gitti. gece tükendi tükenecek. oysa ben o büyülü anlatımı ortaya çıkarma uğraşından yenik çıkıyorum.
neyi yeğlemeliyim şimdi ? Yok ,hayır ; sözü fazla yormamalıyım. geceye topraktan ne yükseliyor, diye soran olsa pencereyi aralayıp dışarıya bakacağım, yıldızları sayacağım.
şimdi kaç odada annesini arayan tilki masalını anlatıyordur zorla uyutmaya çalıştığı çocuğuna anne…
son romanı ‘Hep O Şarkı’ sıyla Yakup Kadri’yi anımsıyorum; romandaki virtözün o enstürümanı söküp dağıtmasını ve parçaları yeniden bir araya getirerek icraya başlamasını, romanına bambaşka bir ruh ve beden katmasını hayretle izliyorum.
ey şair, son şiirini yazmaya kalkıştığın bu gecede kaç sözcüğü çöpe attın,kaç duyguyu karanlığa gömdün?