Kara çarşafa bürünmüş bir kadındır gece. Somut bir duygu yoktur barındırdığı. Gözle görünen bir yalnızlıktır yaşadığı.
Kadının kadın olduğunu ispatlayan pembe bir nüfus, geceyi ise yalnızlıktır. Kapanmışlıktır firari duygulara.
Gece ve kadın, palyaçonun makyajı aslında büründükleri.
İki korkak ruh, bir birinden ayrılmaz iki ruh ikizi.
Yalnız kendilerinde barınır sırları, iki yorgun beden, kendilerinde yaşadıkları yanında dışarıya gösterdikleri kadar yüzleri.
Yıllar önce gecenin ardında bir fotoğraf karesine hapsettim seni.
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
