Gece-gündüz Şiiri - Adem Dualı

Ben gece
Sen ise gündüz.
Bu yüzdendir birbirimizi ardınca kovalarız.
Bir kavuşamadık!
Aynı semadayız sevdamıza ulaşamadık.
Kendi içimiz de...
Ardınca kovalarız birbirimizi
Kim bilir gölgendim senin,
Gece ay'ın ardın da,
Gündüz ise güneşin kavurucu kırbacı altın da.

Gece boyu seni bekledim,
Sen geldin,
Ben ardına geçtim,
yine seni yakalayamadım,
Kızıla boyadım semaları,
Kanattım tüm anıları.
Gündüze bıraktım semaları
Benden ise sana sadece mavi kaldı,
Yıldızlar la boyadığım mavi gökyüzü,
Gece boyu boş durmadım ya,
Sana hazırladım tüm semaları.
Bekliyorum şimdi akşamları,
Geldi kasvetli geceler,
Dokundum yıldızlara,
Düşürdüm hepsini tek tek..
Senden ise sadece bana hüzün kaldı.

Ben geldim,
Gün ağardı bak,
Akşam oldu ben geldim.
Sen usulca ardıma geçtin.
Ah ramak kaldı kavuşmamıza.
Sen ardımdan gittin
Gece geldi,
Semalar yine al kırmızıya boyandı,
Kavuşamamanın kanını döktü.
Senden aldım ışığımı,
Geceye umut bağladım.

Ne tuhaftır?
Ne olduğunu sorma sen bilirsin aslın da,
Aynı semalardayız ya,
Paylaştığımız semalar da
Gündüz sen,
Gece ise ben.

Sen bilirsin aslın da,
Yorgun sabahçı benim,
Gece ile gündüzü kovalayan,
Vardiya değişmeden,
Yılmadan yol alan benim,
Sendeler de dururum bu yol da,
Yazdıklarım çırpınışım dan,
Bu hezeyanlar ise hasretimden.

Fazla söze ne hacet gülüm,
Gündüz sen,
Gece ise ben.
Gece gündüzü kovalar,
Ben ise seni,
Semalar da buluruz birbirimizi.