Geç Kalan Geliş Şiiri - Mustafa Keleş

İçimdeki fırtınalı boşlukta yankılanıyor sesin
Kaybolmaktan korkuyor gibi, avaz avaz...
Eskimeye yüz tutmuş derin umutlarda
Çehren dolaşıyor hatırlamalara bata çıka
Kalbi ağrıtan hatıraların gölgesinde
Buğulu bir sancı derdest ediyor gelişlerimi
Ve mevsime gülümseyen çiçeklere inat
Yorgun harfler karşılıyor penceresizliğimi...

Yine okşuyor hüznün yanaklarını
Yokluğundan kalma ihtiyar bir bekleyiş.
Anlamıyorum dilfigar, anlatamıyorum, an/ğ/la...
Sahipsiz bir rüzgar önümde mevsimler
Üşüyen yanlarıma kar olup düşüyor nisan
Geç kalan gelmelerin figanı
Mahrem bir yemini büyütüyor
Gitmelerin viran olmuş şehirsizliğine.

Biliyorum, susmayacak bu umarsızlığın...
Oysa bir anne duası kadar muhtacım
Ufkuma doğacak varlığına, ansızın...
Yaslandığım bekleyişlerin muammasında
Kınından çıkmış bir hasret beliriyor yine;
Nefes almayı unutmuş sokakların izbesinde
Vefalı bir ses yükseliyor şehrine, derinden:
"Varlığın kadar bahtiyarım, sobele acılarımı..."