Garip Kaldı Şiiri - Hüseyin Özçelik

Hayaller umutlar başka bahara
Şehir garip kaldı köy garip kaldı
Dostluk muhabbete vermişiz ara
Gönül garip kaldı göz garip kaldı

Yakınlar uzağa düştü bu ara
Mesafe uzadı çoğaldı yara
Baba horlanır sayılmaz ana
Tadı kalmadı söz garip kaldı

Zaten uçurumdu daha da uçtu
Geçmişi geleceğe anlatmak suçtu
Gönül sevgileri öteye göçtü
Gelenek bildiğimiz garip kaldı

Parayı bulanlar değişti huyu
Bulandı derenin akmayan suyu
Kalpte su yok boşuna kuyu
Cananı bağlayan öz garip kaldı

Asıra seneye öfke kustular
Fındık kabuğuna bakıp küstüler
Ağustos ayında boran estiler
Baharın ardında yaz garip kaldı

Unuttuk bakmadan bizler özlere
Cam ile kapadık taktık gözlere
Ne kışa sevgi ne de güzlere
Çokların yanında az garip kaldı

Sonunda sorunca hepsi de kayıp
Sırtımızda yük tonlarca ayıp
Şerri yüklendik çokça arayıp
Cilvenin yanında naz garip kaldı

Baksan da âleme sitem döküyor
Utancından mahlukat boyun büküyor
Hüseyin’im gizli içler çekiyor
Yaramıza biber tuz garip kaldı