Bir akşam üzeri yürüyorum önümü göremeden
İnce ince yağmur çiseliyor; etrafta mis gibi toprak kokusu
Tüylerim ürperiyor; gözlerim doluyor,
Yağmur damlaları gibi inceden inceye gözümden yaşlar süzülüyor
Boğazımda bir yumruk, içimde tekrar yalnız ve savunmasız kalma korkusu…
Bu şehir de neresi?
Niye sokakları ruhum gibi dar ve karanlık?
Bu insanlar da kim, acaba onlar da benim hissettiğim acıyı hissediyorlar mı?
Acaba beni daha ne terkedişler ve hüzünler bekliyor?
Hayat sadece bana mı bu kadar zalim davranıyor?
Ahh, beynimde binlerce karınca, şakaklarım zonkluyor.
(2011,Konya by R.g.)
Kaf önce hafif hafif düşüyorsun sonra
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
Devamını Oku
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
evet hayat insanı dener sınar yorar. herkes bir türlü bir takım acılar yaşar.kaleme sağlık.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta