Garip Şiiri - Dündar Dikmen

Ben bir garibim İstanbul canavarının kucağında,
Kimsem yok; derdime derman, kuru ekmeğime yoldaş...
Bazen azgın dalgaları seyreder, hüzünlenirim bazen de,
Her gün yeni bir umutla kalkar, dolaşırım kaldırımları garip garip.

Ümide benzer birşey var içimde mutlu olacağım diye,
Dualarım bu umudun tükenmemesi için hep,
Ben de bir yuva kuracağım, rahat yüzü göreceğim elbet,
Ama yazan öyle yazmış; 'Sen dolaş garip garip...'

Neyim var şu yalan dünyada; bir yatak, bir yorgan,bir kilim.
Az kalsın unutuyordum en önemlisi kitaplarım: tek tesellim,
Bazen çekip gitmek geçiyor içimden meçhul sevgilime,
Yönünü bilmediğim bir trene atlamak ve uzaklaşmak bu şehirden.

Ve yeşilliği bol yüce dağların sarp yamaçlarında,
Sürdürmek garipliğimi saf bir Anadolu köyünde,
Tanışmak ilk ve son aşkımla çeşme başında,
Kurtularak gariplikten ve son demlerimde mutlu olmak...

İstanbul 1996