Galata: Taşın Hafızası Şiiri - Hatice Güzen

I. İçeriden Başlar Her Şey

Taş duvarlara sinmiş bir nefes
her basamak bir yüzyılı kıvırıyor içe
adımlar
geçmişin yankısıyla ağırlaşıyor
bir çocuğun ürkek bakışı
bir kadının parmak uçlarında taşınan zaman
derinlerden yükselen sesin katı izi

Ahşap inliyor
bu bir çıtırtı değil
zamanın içten içe konuşması
görünmeyen bir esintinin
taşa dokunan hatırası

Kulenin kalbi atıyor
sessizliğin nabzında
saklı bir dirilikle

II. Kule Gözlerini Açınca

Doğu
serin mavilikte süzülen gemiler
bir duanın kıvrımından geçiyor
Kız Kulesi
susulmuş bir yemin gibi
denizin kalbine kazınmış
Üsküdar, sabrın ördüğü bir sabah
Kadıköy
kıyıya yayılmış bir zaman danteli

Batı
Haliç
şehrin belleğinde açılmış bir parantez
Süleymaniye’nin kubbesi
güneşe göz kırpan bir hafıza
Topkapı
zamanı mühürleyen bir sessizlik
her taş
duaya durmuş bir tarih
her rüzgâr
içe çekilmiş bir hatıra

Kuzey
Beyoğlu’ndan Taksim’e uzanan damar
adımlanmış yalnızlıklar
adı unutulmuş bir ezgi değil artık
bir fısıltı gibi geziyor duvar aralarında
çocukluk
kırılmış bir aynadan bakıyor geçmişe

Güney
adalar
düşle gerçeğin arasına sinmiş
Marmara
gökyüzüyle birlikte soluk alıyor
bir iç çekiş
çağrılmış bir özlem gibi

Kıyılar
gönderilmemiş mektuplar gibi
kalbimin kıyısına düşüyor
bir bakış
başlamadan başlayan
ve hiç bitmeyen bir yolculuğa dönüşüyor

Ve içeride
taş hâlâ zamanı tutuyor
ayak sesleri
ahşapta yankılanıyor
ve sessizlik
bir hafızaya dönüşüyor

III. Kuzey – Kalbin Haritası

Kuzeye dönüyorum
Beyoğlu
kalbimin eski yokuşlarında
yürüyen yalnızlıklar
yüzü silinmiş sevinçler
bir çocuk
belki de bendim o zaman
yitmiş zamanın içinden geçiyor

Ara sokaklar
kendi gölgeleriyle fısıldaşıyor
bir melodi asılı kalmış havada
gramofondan mı
bir yıkıntının kalbinden mi
kimse bilmiyor

Ama hâlâ
bir ses çağırıyor beni
adını hiç öğrenmeden bildiğim yerden

IV. Güney – Uzağın Gülümseyişi

Güney
adalar
bulanık siluetleriyle
bir düşün suya yansıyan izi gibi
hem gerçek
hem dokunulamayan bir uzaklık
Marmara
gökyüzüyle birlikte soluk alıyor
bir iç çekiş
çağrılmış bir özlem gibi

Kıyılar
gönderilmemiş mektuplar gibi
kalbimin kıyısına düşüyor
bir bakış
başlamadan başlayan
ve hiç bitmeyen bir yolculuğa dönüşüyor

V. Epilog – Ben, Galata’yım

Ben sustum
taş oldum
içimde konuştum yıllarca
gidenin izi
döşememde kaldı
kalanın bakışı
gökyüzümde asılı duruyor

Ben Galata
taşın hafızası
sessizliğin her yöne sızan kalbi
bir şehrin zamanla kurduğu cümle

Gördüklerimi
suskunlukla mühürledim
söyleyemediklerim
şiire dönüştü
içimde kök salarak