Firuze Şiiri - Hamit Atay

FİRUZE

Firuze...
Adın bir renk gibi dokunur içime,
Bir taş gibi değerli,
Bir düş gibi ulaşılmazsın...
Ama ben sana…
Kalbimi adadım bir ömrün içinde...

Firuze...
Sen bir bahar sabahıydın gözlerime,
Sessizce doğan,
Ama içimi yakarak geçen...

Bir gülüşün...
Bir şiiri baştan yazdırır,
Bir bakışın...
Bütün cümleleri susturur...

Sen...
Bir şarkı gibi dolanır durursun içimde,
Sözleri hep eksik...
Melodisi hep buruk...

Ve ben...
O şarkının en yalnız nakaratıyım...

Firuze...
Ben seni öylece sevdim,
Sahipsiz, karşılıksız,
Yalnızca yüreğimle…

Senin haberin bile yoktu belki,
Ama ben...
Seninle büyüdüm...
Seninle sustum...
Seninle ağladım gizlice...

Adın geçince bir yerde...
İçim titrer hâlâ...
Sanki yıllar geçmemiş gibi,
Sanki hâlâ oradaymışsın gibi...
Gözlerimin tam ucunda...

Firuze...
Sen başkalarının cümlesi oldun belki...
Ama benim tek şiirimdin...
Ben sana hiçbir zaman
“Gel” diyemedim...

Çünkü bilirdim...
Bazı sevdalar sadece
Kalpte yaşanır...
Ve hep gizli kalır...

Firuze...
Ben seni yağmurda düşündüm,
Rüzgârda hissettim,
Gecede aradım...

Yıldızlara baktım...
Bir tanesi sen gibiydi;
Uzak, parlak...
Ve dokunulmaz...

Yorgunum şimdi...
Sana yazdığım onca geceden,
Susup içime attığım onca sözden...

Ama hâlâ...
Adını her andığımda
İçimden bir “ah” geçer sessizce...

Firuze...
Belki bir gün rastlarız bir sokakta,
Sen bir yabancı gibi geçersin yanımdan,
Ama ben…
Kalbimde hâlâ aynı yerdesin derim içimden...

Ve bil ki...
Bir insan bir isme bu kadar sarılıyorsa...
O sevda,
Asla bitmemiştir...

Firuze...
Sen benim içimde yarım kalan dua,
Hiç yazılmamış mektup,
Hiç okunmamış bir roman oldun...

Ama her satırı bendin…
Her kelimesi aşktı…
Hamit Atay