Firuze Şiiri - Ayşe Uçar

uykusuz kaç geceyi heba etti zaman
ruhumun başıboş gezdiği mekanlarda
duyguların rengini yitirdiği zamanlarda
koşarak arşınlıyorum
kederleri

sevginin tutkunun tükendiği som gecelerde
sağanak sağanak yağan yağmurlarda
solgun ve yılgın anılarda
kayıp giden bir yıldızsın
çaresizliğin kör ucundan
arıyorum seni

güneşsin batık gemilerde köpüklü dalgalarda
ağlasam bağırsam çağırsam duyar mısın
uçarı bir gam geziniyor ellerimi yüzümü
gülüşün duyuluyor eski rüzgârların
çam kokulu dudağından
parçalanan bir kalple
geziniyorum

mecnun de meczup leyla de
ne dersen de

fırtınanın ucunda
kıyametin başlangıcında
çapraşık çizgilerin ucundayım
zihnimle kalbim barışık değil hava tozlu
bedenim parçalı bulutlu neresine dokunsam
elimde kalıyor hüsran kederler

gözlerin dipsiz kuyu gökte erişilmez firuze
kuytu koylarda derinliği yutan gizemli bir ışıltı
ateşleri körükleyen sıcak bir nefes
alaz alaz canımı yakan
özlemi tutuşturan
isyan

her gün azap her gün kayıp
özlemin şakaklarımdan sarkan kanlı pürçek
püryan oldu sana vurgun yürek
ödülümse gözyaşı ve çile

kendimden çok uzaktayım sanki
ismim cismimle bir yakınlığım kalmadı
aklımın matematiği çürüdü soluksuzum
kaldım araflarda zaman insafsız zaman kayıtsız
silmiş beni alelacele takvimlerden
yuvasını kaybetmiş bir serçeyim
uçuyorum sahipsiz
geri dönümsüz
boşluklarda

yitirdim ruhumu yitirdim seni
acılarla kuşatılmış bir göğün çivit mavisinde
tutsak bir bulutun kederine sarılıp
akan gözyaşıyım
hangi vaha da
ıslanır ayakların
söyle

kayıplarda ziyanlardayım
varlıkla yokluk aralarında
nasıl anlatayım gönül yılkılarını
nasıl katlanayım ayrılığın yalnızlığın
dik uçurumlarına

hiç acımadan
hiç gözümü kırpmadan
söyle hangi pusatla vurayım kendimi

..........

2901202508:50