Fırtına Şiiri - Mehmet Lütfü Aydın

Koşuyordu hoyratça, bulutları önüne katmış rüzgâr
Şaklıyordu kırbacı; yarıyordu havayı, bölüyordu acımasızca
düğün pastası

Şaşmıştı; şaşakalmıştı kara kara bulutlar
Kaplamıştı kara bir çarşaf gibi mavi gökyüzünü
matem havası

Şimşekler çakıyordu göz göz; göz kırpıyordu havai fişekler
Utanmıştı Venüs, bulutların ardında gizli
yarin dudağı

Bir türkü tutturmuştu; gürlüyordu gökyüzü; gök gürültüsü
Haykırıyordu avaz avaz, kulakları patlatırcasına
düğün şarkısı

Birkaç damla düştü önce; ıslatmıştı hafiften bir toprağı
Birden boşandı; sele döndü yağmur, kapladı her yanını
yarin yanağı

Yorulmuştu, yorgun düşmüştü yağmaktan; dere tepe koşmaktan
Hafifledi, dindi sessizce; şimdi dinlenme vakti, uyku zamanı
veda anları

Sabah...
Beyazlara bürünmüş yeryüzü; beyaz kürkü gizliyor kardan beyaz yüzünü
Bir dönse, baksa sizden yana; eminim göreceksiniz buğulu gözlerdeki hüznü
aşk ağrısı

Bulutlar çekmiş gitmiş; soyunmuş, çırılçıplak gökyüzü; unutmuş da sözünü
Utanmış, ulak salmış kuşları; çağırıyor yanına, sunmak için özrünü
barış çağrısı