Filmde Kamera Sapıktır, Röntgendir

FİLMDE KAMERA SAPIKTIR, RÖNTGENDİR

Evine girdi, karanlık, ışığa yeltenmedi
Bir mor koltuk, aralık, elinde mızrak beklendi

Bir ad bir isim, rastgele, bu iki garibe vermeli
Evin sahibine Emre
diğerine de Muhsin denmeli.
Emre ilkin görmedi, farketmedi, fark eder mi?
Muhsin âmânın gözüne sokar gibi
Mızrakla aşkın adına küfretti:
“Sen, söyledi, sen ışığımı çaldın
Bana bu karanlığı verdin;
borcumu ödemeye geldim!”
Emre, sevdiğini söyledi, klişe klişe klişe
Fransız aksanı biraz daha klişe:
“Benim çocuğum yok, ailem yok, karım beklemez evde beni
Sevenlerim yok, Sevdiklerim yok;” ona ne şüphe
Emre’yi bir boydan ikiye bölmeli,
yermeli, yerlemeli, Emre bu gece yeri görmeli!

Bana, dedi Muhsin, çaldığın uykularımı geri ver!

HER ŞEY TOPLANMA YERİNDE BAŞLAMIŞTI

Her şey toplanma yerinde başlamıştı,
İsimler havalarda dedikodu uçuşmuştu.
A a a ne dedi! Ne dedi? “Ne” dedi,
“öyle” dedi, “böyle” dedi, “sen” dedi,
“kim” dedi, “öyle” dedi, “böyle” dedi – sus
Muhsin Emre’ye Sus! dedi. Emre dinlemedi.
İnatla bağırdı fısıldadı koyunlarına
uyandırdı anırdı rüyalarına
Biz seninle sevişirdik
Çalma hecelerimi,
çalma gecelerimi;

Bana, dedi Muhsin, uykularımı geri ver!

KÜLT MÜSÜNÜZ?

Rüyalarımda öpüşerek geberdik,
-ve mutlu son-
arama girdi, çatışma, uykularım,
sahne, 3 2 1 ve motor! ekşın!
dıkşın dıkşın dıkşın

Mızrak kalktı, mızrak indi;
Mızrak vardı, mızrak kimdi,
Mızrak sağa, mızrak sola, mızrak şimdi kime girdi...

SANA UYKULARINI GERİ VERİYORUM

Kıt kanaat aklın
benden bir hediyesi
halis mulis edebi
edebi uyku amnesi.

Evine girdi, karanlık, ışığa yeltenmedi
Bir al koltuk, aralık, elinde mızrak beklerdi

-ve öyle derlerdi...-