Filiz Koparan Şiiri - Cuma Komşul

Dolaştıkça bu şehri çöker üstüme hüzün
Şehrin caddelerini tak gibi süsler yüzün
Kaldırımlarda saklı bütün ayak izlerin
Senden daha vefalı kumları denizlerin

Bir sevda selidir aşk sürükledi bizleri
Nemnak bakışlı bulut ürküttü gülbizleri
Filiz koparan mıydı ruhumda esen rüzgâr
Aşındırır ömrümü yaprak yaprak sonbahar

Borana mı tutuldum bu yazın ortasında
Hicran yağmurlarıydı birden yağdı sel oldu
Aktı bir ırmak gibi gitti taze ömrümden
Bir avuç kum geriye bıraktı kederimden

Takvimleri sen yırttın yılları ben yaşadım
Hüznü ben yudumlarken sen kadehimde kaldın
Bıraktığın dertleri ben sensiz taşıyamam
Ne seninle ne sensiz artık ben yaşayamam

Filizkıranlar esti güllerim bir bir soldu
O kahreden son bakış bir ömrün sonu oldu
Gözler sevdalı yolda bakışırken her akşam
Ne sen varsın ne de ben bitti koskoca yaşam