Fetih Coşkunsu Şiirleri - Şair Fetih Coş ...

Aşçı olanın elinde kabartma tozu, aşkı olanın dilinde abartma dozu olur..

Ey meçhulde saklım! Bu haz kimdendir? Gönülden gönüle göçebe gibisin. Hayat-i bir mücadelen var, bilirim. Lâkin, ulu orta koşuşturan körebe gibisin..

Akıl verdiğiniz insanlar, o aklı, genelde önce sizin üzerinizde dener. Teoride: akıllıca bir davranış, pratikde; gayet acımasız!

Bir haksızlık veya bir yanlış cereyan ettiğinde, o haksızlığı ya da yanlışı yapan (ister arkadaş, ister yoldaş, ister akrabânız olsun) sırf "sizden biri" diye ses etmiyorsanız; Adalet terazinizde ya bir arıza, ya da bir hile var demektir!

Ruhunu hissediyor gibiyim bazen buhrânlı anlarında. Sarıyorum, kollarımda uyutuyorum seni o anlarımda. Kısık bir sesle fısıldıyorum yanında oluşumu, düşlerimde. Seninle uyuyorum adetâ, suskunluğunu saklarken hislerimde..

Her söz boşa düştü, her hayâl boşa. Kendimle kaldım, meçhule koşa koşa. Bir müsibet bin nasihatten evlâ derler. Döndüm dolaştım uğruna, geldim başa..

Sözleri kurşundu, ardı ardına, göremedim. Hangisi ıskaladı, hangisi değdi bilemedim. Her biri acıttı, her tanesi incitti, diyemedim. Şaştım hâlime sabrıma, kendimle başbaşa..

Şefkatimden vurdu beni, sevgimle öldürdü. Saydı sövdü, ona dair şehvetimi söndürdü. Acımadı ulu-orta sayarken, hâlime güldürdü. İzledim, sustum, içimde tuttum baştan başa..

Hafife aldığı şeyler için, ağır bedeller öder insan..

Gönül ki, ne kadar büyük; o kadar yük! Bazen kendine, bazen yârene, bazen cümle âleme..

Kıpır kıpır olurdu içim, duyunca seni. Bir ben belirirdi bende, görünce seni. Ey günümü, gecemi sensiz geçirdiğim. Ağlamak neymiş öğrendim, sarınca seni..

Kalpten dile vurmayan edepten, inşa teşfik etmeyen yürekten. Ne kendine hayrı olur insanın, ne topluma; İstifâde edilmiyorsa, akıl denen nimetten..