Ferman Şiiri - Sadık Softa

Gönül bu, dinlemez;
Ferman mı dayanır? ! .
Anlamını bulmuştur bir kara gözde,
Takılmıştır bir siyah saçın teline,
Asılı kalmıştır yürek, kaküllerde
Haps’olmuştur bir güzelin zülfüne.

Gönül bu, dinlemez;
Ferman mı dayanır? ! .
Yiğitlenir; bir belaya düşende;
Anlamaz, diklenir, bir sevdaya düşende,
Şahin olur, döner dağlar başında,
Taş avlulardan yürür ezik yürekli,
Suskun bakar, gözleri çakmak çakmak,
Öfkeyi döver bir sabır havanında;
Zamanı eritir bekleye bekleye,
Fikir eker, sabır eker, umut eker,
Ferman dinlemez gönül, sevda üstüne.

Gönül bu, dinlemez;
Ferman mı dayanır? ! .
Ferman çıkmıştır gönülden,
Onay çıkmıştır yürekten yiğitçe,
Yürür sevda, yürür ferman;
Iki gönül bir olunca..
Iki dünya bir olunca..
Yürüse de Bolu Beyi,
Dağlar diklense;
Çöl ayağa kalksa
Yürür gönül;
Dadaloğlu olur,
Köroğlu olur,
Kerem olur,
Ferhat olur.
Gönül bu, dinlemez;
Ferman mı dayanır? ! .
Sevda üstüne...

Ne olursa olsun;
Kopsun iki cihan bir anda,
Borada, karda, kıyamette,
Cellatlar yol kessin fermanlarda,
Tutsaklık yürüsün üstümüze,
İslensin kafalarda mum ışıkları,
Şeytanlığını göstersin bütün şeytanlar,
Sırtlanlar tutsun yolları,
Pusuda beklesin;
Diline dolasin cadı karı,
Süngüler çekilsin dört bir yandan,
Sıvasın kolunu, İbrahim’e uzanan eller;
Cebrail olunca sevgi:
Köprüler kurulunca gönülden gönüle,
Gel-gitler depreştirdikçe yüreği,
Ferman mı dayanır? ! .

Gönül bu, dinlemez;
Ferman mı dayanır? ! .
Dolduysa sevgi gönlümüze;
Onurluysa insan,
Güvenilecekse sözüne;
Kavgalara dur diyecek;
Sevgiyi, sevmeyi gösterecek hayata,
Özgürce, mertçe...
Gönül bu;
Sevecektir serbestçe...