Ferit Ağca Şiirleri - Şair Ferit Ağca

Bir semazenim Galata’da,
Selim’den kalma,
Aşkla dönen.
Karanfil kokan neyde
Yanan, yakılan,
Tebriz Güneşi’yim Galata’da

Ve maskesini indirdi.
Muzdaripti,
Bu isyan gecesinde
Katıksız sevdalardan
Ve zamansızlıklardan.
Bu gece nisyan gecesi.

Konuşuyordun,
Hiç durmadan, mütemadiyen
Susamış bir nehrin yarıkları gibi
Dudaklarından dökülüyordu aşk.
Konuşuyordun,
Sen konuştukça

Üç hece asılı duvarımda,
Kör, sağır, dilsiz.

Aşinayım ben kendime.
Bilmem kaç zaman oldu,
Kendimde seni görmeyeli.

l

Naif bir hayâl, İstanbul.

Geniş bir avluda büyüdü hayâller,
Büyük çatal kapıları aralayarak.

Ne zamanı tutabildik,
Ne zamana tutunduk.
AN'ların ortasında
Bir aşka saldık benliğimizi.

Ve sen;

Ne zaman başkalaşsam kendime,
Sana yaklaşıyorum.
Bir zaman kıvılcımından örüyorum saçlarını.
Aşkı anlatacak zaman ekleri arıyorum,
Geçmişte başlayan ve devam eden zamanı.
Öğretilenler yetmiyor,

Ateş ülkesinden geldik,
Rüzgarın ılık nefesini duymadan,
Serinledik.
Ve hüzünleri yele vermedik.
Ateş ülkesinden geldik.
Maviyi görmeden kızıl hayaller kurduk.

Susturdum,
İçimdeki seni.
Ölü bir dinginlik,
Aşka dair.
Artık palazlanmaz gözlerin,
Gece vardiyalarında.

Şimdi senden kalan, hapishane hatırası,
Lacivert üzerine yazılı sarı isimlerimiz.
Şimdi senden kalan, işkençe çürükleri,
Pembe üzerine mor yaralar.
Şimdi senden kalan, yaralı bir gönül,
Kan kırmızısı üzerine hücre karanlığı.