Fer Şiiri - Müyesser Doğan

Gölgemde unuttum kendimi.
Güneş'ten ter, gözden fer akar ya,
Kırlara gittim, bir nehir kenarı,
Oltamın balığı tuttuğunu sandığım.
Balığın oltamı tuttuğu zamanlar.
Hani dünya yansa, çay demlediğim.
Bir göz süzmesine aşklar yüklediğim.
Çatık kaşa beş gün kederlendiğim.
İşte o zamanlar.
Dünya döndükçe neden yaş alır insan.
Milyarının başına gelen,
Cüzi irademmidir benim.
Vicdan dindir, iman ettim,
Yoruldum,
Kendiyle bile küs olanları barıştırmaktan.
Derlerki git tavaf et kâbeyi,
Yedi tur dön etrafında baban niyetine.
Kefaret olur mu?.
Musallada ki son arzı endamına.
Kundakta iki avucuna sığdığım,
Kulağıma ezan okuyan adam.
Bir vakit ezanıyla,
hiçlik makamına uğurladığım babam.

.