Fena Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

(Yoklukta Var Olmak)

Ne kaldı senden geriye?
Bir ad mı,
Yankısı silinmiş bir ses mi rüzgârda?
Ben seni ararken,
Sen bendeki beni sildin.

Bir çiçek gibi solmak zannettim,
Oysa solmak değilmiş
Toprağa düşmekmiş asıl diriliş.
Kök oldum,
Kendimi terk ettikçe seninle yeşerdim.

Gölgeydi her ne varsa
Ve ben ışığı bulmak için
Gölgemden bile vazgeçtim.
İzimi sildim,
Adımı unuttum,
Yüzümü geceye örttüm de
Sensizliğe bile “Sen” dedim.

Ben sustukça
İçimde sen konuşmaya başladın,
Ben yok oldukça
Sen doğdun
Bütün varlığımla.

Artık ismim yok,
Suretim yok,
Benliğim yok—
Ama seninle doluyum.

Bir hiçliğin içinden
Sonsuzluğa akan nehir gibiyim.
Bütün taşlarımı döktüm
Ve su gibi teslim oldum sana.

Beni ben olmaktan azat eden,
Ey sonsuz!
Ben artık sende yokum
Ve işte bu yüzden
Sonsuza dek varım.