Fayanslar, Hocam Şiiri - Betül Sarıkaya

“pişt! buraya baksana bi’ sen”
korkak mısın bre cahil
tırnaklarını kağıda geçirmeye,
(kalbine söz)
geçirmeye geçirmeye geçirmeye
fayans döşemeye başlamak da
ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤkara saçlara
ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤbre dahil!

copa atılırken yakaladığım ünlemi
iki kaşımın arasında vuruyorum
(arada delik açıyorum)
hatta,
ara(mız)da kalacaksa
sık(ıl)ınca deli(ri)veriyorum
ㅤㅤㅤㅤㅤkıh-kıh-kıh diye
arkandan iş çevirmeye
ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ“—kıh-kıh-kıh-kıh”
ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ bayılıyorum

zaten kimsenin
durup da okumayacağı
sonra Tanrı’nın kimsenin verdiği belasını
toplanıp kimseyi astığımızı
astığımız
(suratını)
beni yanlış anlayan sevgiliyi ve
(suratını) astığımız kimseyi
ve yüzünü
koskoca bir
meydanda
(alkışlar arası)
uçurmayı
(havalara)
bekliyorum
hizmetçiyle yövmiye sayıyorum

“pişt!” asıl sen bak buraya
evet, korkak cahil
buraya kadar yazıldı bu şiir
buraya kadar asıldı!
“ünlem: sinir sitres bildirir”
haykırsana be adam!
haykırsana be şair!
haykır zehirli fayanslara!
ne lüzmu var kalemi kanatıp da
yeşil paltolarla broşür ardlarına saklanmaya!

Nasıl: adım atacağını bildiğin yer idi
(yer’se idi)
yer, görünmez i idi ise
yani, (i ile ise)
fayanslar net ve fayanslar çok ünlemli
de mi!
yoksa hepsi yalnız bir
“kıh-kıh-kıh” mı idi?
hizmetçinin sevmediği yövmiyeyi
paltolardan esirgemek hangi racona dahildi
bre dahi!