Nereden bileceksin sen aslan parçası,
“Üç fidanı” o büyük yangını.
Kefensiz yatan bizim Atalarımız,
Topsuz, Tüfeksiz Çanakkale’de, nöbet tutarcasına.
O fidanlar, o alazların yuttuğu,
Kalemsiz, bağlamasız gönüllerde yatanlarda.
Çağır beni
Yine eskisi gibi çağır,
Adım dökülsün dudaklarından
Bir kiraz tanesi gibi,
O taptaze günün sabahında,
Yine çık karşıma.
Gün ışığından payına düşen;
Kelebek uçuşu mu?
Tırtıl koşusu mu?
Yoksa;
Dinazor nazarı mı?
Bilmem ki hangisi.
Işık hüzmesinden yansır perdeye
Fırlar diyaframdan çerçeveye
Ömür çürütür tozlu sahnelerde
Yerleşir sesiyle biçare gönüllere
Fırçasından kan damlar tuale
İnletir sazını yayıyla, tezeneyle
Ne kadar masumduk,
Konuşup, dertleşip,güler eğlenirdik,
Kimi zaman neşeli,kimi zaman
Kederli olsak da,
Dertten tasadan uzak yaşananlara,
Sendin tek şahit.
Taptaze bedenlerdik öncesinde, geçen yılların
Nerde akşam orda sabah misali
Yollar yürüdük uzun uzun, geceleri
Ne ben usandım refakat etmekten
Ne sen vazgeçtin ayran gönüllülükten
Köpük gibiydi tüm sevdaların.
İlacını bulamadım iç yalnızlığımın, kimselerde.
Hepsi aynı sanki riya dolu, sinmiş ve sahte, ilacı yok,
sürekli yinelenen hissimin belki de.
Gerçekler firarda, saklanmışlar sümen altına, ne yana baksam bir kusur var,
sızımdan ırak.
Ah o yaz ah, sen ne güzel bir yazdın öyle,
gerçekten unutulmaz bir mevsimdin ömrümde.
Ah enişte ah,
ne balıktı o, heyecanla denizden çıkardığımız Çipura,
ne bitmek bilmez tavla partileriniz vardı sizin.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!