Fanus Şiiri - Cevdet Dino

Keman sesiyle yalnızlık delinmez
Karanlığı yırtan ışık huzmesi yoktur payesinde
Belki bir şiirle akar zaman
Ölümü arzular insan
Sabahki buluşmaya erken varmak için
Sevgili, güneşin aydın yüzünde açar
Ama her gece devrilişinde
Ölüm celladı bir adım yaklaşır eşiğine
Canan cana kast eden kesilir…

Yalnız kalır kahin düşlerinde
Bilir ölümün kirli nefesini
Saklı kaldığı kaba dokunmaz
Yüreğinde sevgi uzak bir ülkedir
Fanusunda bir dilber;
Dili kelam etmez,
Saçları süzülmez omuzlarından
Endamı yitik bir kıpırtı
Gözlerinin elvanına bakılmamıştır hiç.
Kahin uzak tutar kendini ölümden…

Kemanın ince nağmesi duyulur
Yüzyıllar sonra,
Tek kapılı bir evin penceresinin altında
Gökte serenat, toprakta hüzün
Bahçedeki gonca açar yapraklarını
Cellat adım adım yaklaşır,
Canana hasret kalmış Cana

Kahin gömer fanusu toprağa
Gün gelir bir gonca,
Yaprağıyla sunar Canan’ı
Can’a,
Yapraklarında çiy taneleri
Büker boynunu kaderdir bu
Belki de bir tesadüf…

Yağmur ıslatmaz mevsimi
Gonca dalında tükenir, kurur…
Bölünür yalnızın birden uykusu
Uzatmak ister,
Kan kızılı taslar içinde
Bir ömürlük de olsa hayat verecek
Birkaç damla revnaklı su…

Yaşamaya tutunur Gonca
Ölümü bahşeder
Kendisine hayatı sunana
Dokundu Can Canan’ın Fanusuna
Bir endam ki Tanrım;
Çakmak çakmak bakışlar,
Aşığını derunundan yaralar…

Ellerinden tutar oysaki ölümün
Kalbinde bir ışık yırtar karanlığı
Boydan boya,
Keman sesinde erir yalnızlığı
Gökte serenat, toprakta hüzün…

Meşk demi,
Candan alır tüm gamı ve kederi
Unutur yalnız insan
Tek kapılı evi,
Evren tüm görkemiyle aldatır
Canana ruhunu teslim edeni…

Celladın koynunda biter bir hançer
Aşktır bu, sabahın gözleriyle terk eder
Yalnızlık konuk olur sofrasına
Topraktan gelen için göğü suçlar
Ve o anda fanusa verir bir Can

Yağmur,
Eteklerini toplayan geceyi kovalar
Bir sabah vakti,
Uzak bir yuvada lir eşliğinde yağar
İnce bir keman sesi duyulur
Gökte serenat, toprakta hüzün
Gonca açar yapraklarını
Aşk her zaman kaderle seçmez kurbanlarını…