Fani Dünya Şiiri - Atilla Gözüküçük

Sakın ola ki ahiri yalan dünyaya, meyledip kanma,
Fani dünyanın güzelliğini, kalıcı sanma,
Eğri yola gidip de cehennem narına yanma,
Ne kadar yaşasan da ahiri yalandır, fani dünyanın.

Atlas kaftan, ipekden de olsan; solarsın sonunda birgün,
Ne kadar meyletsen de dünyaya, ölürsün sonunda birgün,
Coşkun seller gibi aksan da varınca menzile, durulursun birgün,
Ne kadar yaşasan da ahiri yalandır, fani dünyanın.

Bir düşün hele; gelen insanlar dünyada nic'oldu,
Kimler geldi geçti, hepsi hiç oldu,
Dünyadan göçmek bizlere güç oldu,
Güzel sandım, fani dünya boş imiş.

Her zaman, her mevsim, her köşeyi dolaştım,
Baktım ki dünyanın her şeyi boş imiş,
Ben fani dünyayı Padişahların, Sultanların sanmıştım,
Meğer dünya; bir nefeslik yer imiş.

Her gelen bu dünyaya konup, göçer,
Birgün olur, ecel şerbetin içer,
Malından, mülkünden, her şeyinden vazgeçer,
Şu fani dünya, bir anlık yer imiş.

Sözlerimi iyi dinle, olsun sana nasihat,
Benim sözüm, her okuyana bir vasiyet,
Kim ki güzel yaşıya, bulur iki cihanda, hasiyet,
Bu dünyadan göçüp gitmasi, zor imiş.

27.10.2005