Fânî Âlem Üstüne Şiiri - Hannibal Lecter

Bu kevn ü mekân bir hayâldir, heves,
Ne varlık hakîkî, ne ömür bir nefes.
Nice sultan geçip toprak olmuştur,
Bâkî sanma kalmaz cihânda kimesne pes.

Bir bâd eser, sürer cihânı sessiz,
Ne bağ kalır, ne gül, ne bülbül, ne diz.
Her şey döner aslına tozdan geldik,
Toz oluruz yine, ne fark eder biz?

Felek döner, devr-i devran nihân,
Ne bâkî kalır aşk, ne de yâr-i cân.
Bir ân gülersin, bir ân ağlarsın,
Hep aynı perde bu rü’yet-i devrân.

Serâp içinde koşar her bir heves,
Ne fayda verir mal, ne şöhret, ne ses.
Bir gün gelir devran kapını çalar,
Der: “Uyan ey gafil, bu rüya değil, kes!”

Bir ân olur sükût eder kalb-i bî-çâre,
Bir nefesle biter bütün çâre.
Ne taç kalır, ne tâbût fark eder,
Hepsi döner âkıbet bir hâtıra, bir nâre.

Ey ârif, bil: bu dehr bir oyundur,
Hakîkat gizli, dünya bir boyundur.
Ne varlık senindir, ne yokluk senden,
Her şey O’nundur, her nefes O’ndandır.

Gel bir nefeslik ânı bâkî bil,
Kıymet bulur o demde her gönül dil.
Fânîyiz, lâkin fânîlikte sır var,
Zîrâ ölümü bilen bulur Hakk’ı asıl bil.